Woensdag 22 februari 2012

Dat is weer even geleden!! Ik heb het hier eigenlijk best wel druk en ben niet altijd in de gelegenheid om een pc te gebruiken. Maar vandaag is het weer gelukt.

Waar was ik gebleven....zaterdag geloof ik. 's Middags zijn we naar de waterval gegaan met twee groepen jongens. Het was erg leuk, we hadden ballen gekocht voor in het water. Na een uur waren ze het nog lang niet zat, maar ja....ook nog langs een markt om wat te eten dus gaan we op Thais tempo richting auto. HEt is daar overigens een prachtige omgeving!! Ongerepte natuur met op de achtergrond de waterval en vandaaruit een stroompje bergafwaarts. Ik ben deze dag niet helemaal fit, vroeg opgestaan en veel gedaan in de afdgelopen dagen voel ik de vermoeidheid en een knallende hoofdpijn... Niet zo gek eigenlijk, ik ben hier ook de hele dag aan het denken en vertalen, dubbelop. Na het zwemmen dus maar een afternoonnap waardoor ik het eten mis omdat ik twee uur vast slaap. Ik ga toch nog ff op het afscheidsfeest kijken van de vrijwilligster. Vroeg naar bed dus avond, waar ik compleet gedrogeerd de aussies al snel in een roes beland die tot de volgende ochtend half tien duurt.... Ik ben er weer bij en doe weer mee!

Zondag niet naar de 'kerkdienst' geweest, lekker alleen in het huis gebleven en mijn eigen dingen gedaan... Ik merk dat ik het mis... Grappig eigenlijk.
De rest van de zondag doe ik het ook rustig aan, allemaal overigens. En 's avonds hebben we een bbq georganiseerd voor de oudste groep jongens en de oudste groep meiden. HEt is nog nooit gebeurd dat er iets voor deze groepen gemixed georganiseerd is. Aan het begin zitten de meiden aan de ene kanten de jongens aan de andere maar in de loop van de avond wordt het een gemixed gezelschap. Leuk om te zien hoe het zich tot een groep vormt. Ik zit bij Andrew waar ik apart een verhaal over ga schrijven. Het mondt zelfs uit op een ware Thaise karaoke en uitbundige gedans van zowel staff als jongelui. De avond is zeer geslaagd en iedereen spreekt er de volgende dag nog over!!

Maandag is een van de Aussies jarig die zeer verrast is met haar kado vanuit Australie.
Ik moet hoognodig mijn ticket regelen om vanuit Chiang Mai naar Bangkok te reizen. In eerste instantie had ikbedacht om het per trein of bus te doen, maar omdat ik na de vlucht en busreis nogal last had van mijn been kies ik voor een korte zitreis. HEt probleem is alleen dat ik die vlucht via internet en met pas moet betalen... Gelukkig krijg ik vandaag mijn geld zodat ik in de omstandigheid verkeer om iemand om te kopen het voor me te betalen. Na wat moeite lukt het om via internet te boeken: maandag 27 feb vlieg in terug naar Bangkok en op een dusdanig tijdstip dat ik nog lekker een dagje in Chiang Mai heb. Een quick lunch want we gaan daarna de bergen in om in een coffeshop de verjaardag te vieren. Wat een prachtige lokatie zeg!! Vanaf het terras kijk je zo over de bergen, de ongerepte en nagenoeg onbewoonbare jungle. Hier wonen alleen wat Mongolen die vanuit andere landen hier hun rust en heil hebben gevonden.
's Avonds is voor mij het moment aangebroken om van de kinderen afscheid te nemen, morgen vertrekken we zo rond het middaguur naar Lom Sak waar we de bus nemen naar Phrae, en ik hier dus niet meer terugkom.
De vrijwilliger neemt ook afscheid, zij is hier ruim drie maanden geweest. Allebei voelen we ons rot... ik heb echt nog nooit zo'n rotgevoel op een vakantie gehad.... Jeetje zeg, wat kan ik me snel hechten aan die lieve gezichtjes... En vooral de teleurstelling die bij sommige zichtbaar is... Ik vermoed dat een bezoeker of vrijwilliger hier veel meer betekend dan we vermoeden, wij maken het leuk voor ze, wij maken het alledaagse bijzonder....
Ik heb hier ook een meisje ontmoet van 14, zit hier nog maar 2 jaar omdat haar moeder kanker heeft. Haar moeder wilde dat ze een goed thuis kreeg voordat ze stierf en daarom is ze hier terecht gekomen. 12 was ze dnog maar... heel bewust van wat haar overkwam, heel bewust van het overlijden van haar moeder... Zij heeft ook moeite met het afscheid nemen van me... en ik voel met haar mee...

Dinsdag ga ik dan echt, voor de medewerkers en staff heb ik een stukje geschreven wat ik persoonlijk bij iedereen langsbreng. Het is een stukje van mijn binnenwereld, een stukje van mijn tijd hier en van wat ik hier geleerd en ervaren heb.
Ik maak het er natuurlijk niet makkelijker op, niet voor mezelf en niet voor de anderen. Afscheid nemen is al nooit mijn ding geweest, maar ik kan het hier niet maken om 'zo maar' te vertrekken....
's MOrgens voordat de kinderen naar school gaan komen er nog een paar langs die iets voor me gemaakt hebben. En ook Andrew die me daarmee werkelijk ontroerd. Wat is hij anders tegen me dan een week geleden! Fantastisch om te zien, hoe ook hij nu met me durft te praten!

Met ons vertrek laten we onze 'Australische vader' wel in de steek, hij zal vannacht alleen in het guesthouse zijn... HEt is ook zijn laatste nacht hier.

En daar gaan we dan, op naar Lom Sak, op naar de bus, op naar Phrae. Ik heb er zin in! Het afscheid was erg moeilijk mede ook omdat ik weet dat ik naar iets ga wat beter is dan hier (thuis) en ook omdat je ze dat allemaal wel zou willen bieden.... Maar ja, wie geef je die kans? Wie kies je dan? Aan de andere kant ben ik zelf weer helemaal toe aan reizen, andere dingen zien en beleven, een andere omgeving.... Wat is het toch altijd dubbel in het leven!

We lunchen in een klein restaurantje en wederom is het heerlijk!! NOg even over een markt waar gerfrituurde insecten liggen...
Dan in de bus...de enige plaats is achterin op een plat plateau. Maar dat vinden wij niet erg! Lekker languit liggen en gezellig met zn drieen kletsen. De rit duurt langer dan ik vooraf dacht, we bussen zo'n 5 uur. Maar toch is het om voor ik er erg heb. We slapen wat, lezen wat en lacchen wat af. We zijn wel een attraktie in deze bus: we zijn de enige buitenlanders.

De laatste twee uur van de rit moeten er zelfs mensen staan! En wij natuurlijk onze benen intrekken om ruimte voor anderen te maken...

Daar aangekomen moeten we hoognodig naar het toilet...en zoals het onderweg ook was: een hangtoilet. Ik zal proberen vandaag een foto te mailen, anders houden jullie die nog te goed. Ik zal er niets over schrijven, oordeel zelf....

We worden opgehaald door John, die a
lichtelijk geirriteerd is omdat we er al een uur zitten te wachten....hij nl ook. Bij aankomst heb ik het telnr gedraaid wat we moesten draaien en als er dan niet wordt opgenomen houdt het voor ons op. We waren hier ook iets te vroeg aangekomen en dus besloten we geduldig te wachten...
Niet zo'n leuk welkom, zullen we maar voorzichtig zeggen. John is een Hollander die al ongeveer 30 jaar weg is uit NL, weinig NL praten dus. Hij rijdt als een gek, eerder richting onverantwoordelijk... En vindt zichzelf erg grappig... sorry maar ik kan er niet om lachen en steek dat ook niet onder stoelen of banken. De aankomst bij het weeshuis is kort te beschrijven: koffers uit de auto, dit is jouw kamer en dit die van jullie, weten jullie zeker datje voldoende hebt gegeten, hoe laat willen julliemorgen gewekt worden... Dat is alles.
HEt voelt als van een lekker warm bad, of nog beter sauna, in een koud dompelbad... Binnen een minuut staan de aussies voor mijn deur om dit eens even door te nemen. OOk zij vinden dit niet echt een hartelijk en welkom ontvangst....
En zo ongezellig dat we niet meer een gezamelijke ruimte hebben en een gezamelijke douche en toilet...dit wordt duidelijk afkicken voor ons.
Wat ik weer wel heb is twee huisdieren: gekko's! Ik kijk er niet eens meer van op.... hahahaha, wat kan een mens snel veranderen.

Dan vandaag, in het vorige weeshuis was mijnbed net een hangmat, nu is het net een plank.. weer even wennen dus ;-)
We eten in de keuken met zn drieen, waarna we naar het huis van de 4 - 6 jarigen gaan. HIerin zit een NLse meid die hier voor 4 maanden is..hehe eindelijk weer eens een keer NL praten!!! OM 9 uur gaan de kinderen naar school waar wij ook uitgenodigd worden om mee te doen en te helpen. Na de thee gaan we met de NLse mee die ook 'les' geeft aan de allerkleinste, wat meer neer komt op knutselen, kleuren herkenen en tellen. Ik wil iets aan haar vragen, en zoals we allebei gewend zijn, doe ik dat aan haar in het engels...hahahaha. Zij antwoord me braaf in het engels terug en zoekt naar een woord, waarna ik tegen haar zeg dat het ook in het NL mag.....hilariteit natuurlijk, staan we beide moeilijk te doen!!

Vanavond ga ik met haar mee naar het huis van de kleinsten om een kind te observeren. En ze heeft gevraagd of ik naar nog twee kindjes wil kijken die moeilijkheden hebben. We zitten qua gedachten over het reilen en zeilen behoorlijk op dezelfde golflengte, maar zij is goed gemotiveert om dingen voort te zetten en verbeteringen aan te dragen. Ben benieuwd!