Keerzijde en de blijvende herinnering
Door: discoverPhilia
Blijf op de hoogte en volg Philia
22 Februari 2012 | Thailand, Bangkok
Ik zou jullie nog iets laten weten over Andrew en over nog een ander meisje. Over hoe het hier gaat, met mij persoonlijk. Dus een stukje uit mijn eigen schriftje wat ik bijhoud voor mezelf.
Vanuit mijn verhalen kan ik me voorstellen dat het voor jullie lijkt dat het allemaal fantastisch is en alleen maar leuk... HEt is hier fantastisch, dat zeker. Maar het zijn zeker niet alleen maar leuke dingen die ik meemaak. Ik schrijf niet veel over de dingen die me raken of die schrijnend zijn....bewust heb ik daarvoor gekozen. Voor mezelf, omdat het leuker is om het van de zonnige kant te zien / beschrijven en omdat het leuker is om dat te lezen...
Maar er is hier zeker schaduw, wat ik jullie toch niet wilt onthouden.
Als ik hier iemand ontmoet, mee speel, mee praat, mee lach of what ever.... Begint het vaak met het uitwisselen van naam. Daarna volgen er wat standaard vragen van hun kant, wat ze hebben geleerd op school. En gewoontegetrouw stel je dezelfde vragen terug.....
HOe oude ben je? Uit welkland kom je? Hoe lang blijf je hier....? Heb je een vriend? Heb je familie....? Waar bestaat die familie uit....? Wat doen je ouders....? Je begrijpt.... bij sommige vragen stokt je adem om dezelfde vraag terug te stellen, want je weet: dit zijn kinderen met een ongeordende rugzak die zwaarder is beladen dan hun gemiddelde leeftijdsgenoten...
JE wilt ze niet kwetsen, niet onnodig 'lastig vallen' met vragen waarvan je weet dat de wonden open kunnen zijn.... Moeilijk...
Iedereen heeft hier een story, niet iedereen is wees, het meerendeel niet, maar iedereen is hier wel om neen schrijdende reden terechtgekomen....dat staat vast.
Veelal om redenen die in de westerse maatschappij nauwelijks voorkomen, die voor mij, tot voor 2 weken geleden, nooit in mijn gedachten zijn opgekomen om daarvoor afscheid te nemen van je kind....
Maar ik ken de situatie van de ouders niet, althans ik heb nooit onder die omstandigheden geleefd waarop ik voor zo'n moeilijke beslissing heb gestaan. En wellicht hebben andere opvattingen van normen en waarden binnen de hier heersende cultuur er mee te maken. Of het feit dat hier een goed weeshuis in de buurt is, maakt misschien de drempel lager om tot een dergelijk besluit te komen....
Feit is dat deze kinderen onder bizarre en bijzondere omstandigheden hier zijn terechtgekomen.
En daar kom je, als vrijwilliger of bezoeker, achter door contact met ze te maken. Niet dat het dan ter sprake komt, dat wil je ze niet meegeven. Maar in het guesthouse ligt een map waarin van alle kinderen een beknopte omschrijving staat van karakter, hoe ze het op school doen en hoe en wanneer ze hier zijn terechtgekomen. Many different reasons....
Wat ik je wel kan vertellen is dat lezen in dat boek je niet vrolijk maakt. Het is realiteit, het is die kids ECHT overkomen...Dat is de reden waarom ze hier zijn.
En zodra je met iemand contact hebt, hebt gelachen, hebt gespeeld, gesproken, soms alleen handen en voeten werk vanwege de taal, word je benieuwd hoe ZO iemand nou hier terecht gekomen is....
En dus trek je de map op je schoot, begin je te bladeren 'en te lezen...
Zo ook met Dan, over wie ik al schreef. Dan is leuk, schattig, een entertainer. Hij houdt van 'visitors' omdat ze hem graag mogen om zijn schattige lieve en aanhankelijke houding/gedrag. Maar er zijn nog twee andere gevallen die ik nooit van mijn leven meer ga vergeten.
Een meisje van een 10 jaar. Ze is open, lief, een knuffelaar, vrolijk, sociaal errug goed (!), makkelijk in de omgang, vriendelijk. Ze kan goed voelen wat een ander voelt. En daarom kwam ik daar niet voor haar, maar was zij er voor mij. Ze heeft een goede basis kunnen leggen bij haar grootmoeder, waar ze tot haar 7e jaar heeft gewoond. Die goede basis vind je in haar terug. En ik heb zeker te doen met de overgang die zij als kind, zeker bewust heeft moeten doormaken....van grootmoeder naar weeshuis...
Maar ze is haar basis niet vergeten! Sterker nog: het is haar kracht. Ze stimuleert mensen ermee. Is in staat om met n klein gebaar de ander op te vrolijken en moed te geven.
En zo zat ik zaterdagmorgen (niet in mijn beste doen) een reisverslag aan jullie te schrijven. Ik was moe, vroeg op gestaan wat niet mijn favoriet is. Leuk hoor allemaal, houd me ten goede. Maar sinds 2005 is mijn verwerkingstijd en - manier niet meer zoals voor die tijd. Noem het 'vertraagd' maar de beleving van dingen heeft mijn leven er zeker door verrijkt!! Dus elk nadeel heeft zo zijn voordeel ;-) en als ik mijn leven over mocht doen, zou ik zeker kiezen voor degene die/wie ik nu ben! Momenteel genieten jullie er ook van mee ;-)
Ik zit dus vermoeid, lichte hoofdpijn en een dikke keel van een ritje achter op de pickup, achter de laptop buiten aan tafel. En ineens uit het niets voel ik twee warme handen aan de zijkant van mijn bovenarmen die zachtjes, via mijn schouders, over mijn rug glijden om vervolgens aan de voorkant op mijn buik ineen gestrengeld te worden. Tegelijkertijd beland er een wang op mijn rug en hoor ik: 'hello Philia, how are you today?'
Need I see more....?
love, tenderness, a good heart...it's all you feel!! Dit vergeet je toch de rest van je leven niet meer?
En dat, gekregen van een meisje die, als baby onthecht is van haar ouders en na 7 jaar van haar oma....WOW!! Het is met geen pen te beschrijven wat er dan door je heen gaat. This is meaning of life.
En dan Andrew. HIj is een van de oudste hier.16,5 jaar. Qua uiterlijk lijkt hij hier de oudste, is al goed op weg om op een echte (alsof er ook onechte bestaan...) man te lijken, geen kind meer.
HIj is stil en teruggetrokken,, houdt niet van school en spreekt daardoor niet goed engels. Hij is verlegen, wat zijn engels (en daarmee contact) ook in de weg staat. HIj is voor zijn leetijd, en als Thai, een knappe jongen. HIj is welgemanierd, maar sociaal...ik weet het niet. Als iedereen na het eten speelt oid, zit hij alleen onder een boom. Ik ben al een keer eerder bij m gaan zitten, maar hij doet verwoedde pogingen om het gesprek af te kappen en door te lezen in zijn boek...
Toch heeft ie iets waardoor ik zondagavond tijdens de bbq, weer een poging onderneem. HIj zit samen met een meisje en een andere jongen te bbq-en. Ik ga bij hen zitten en praat met het meisje en de andere jongen. Stel Andrew af en toe vragen, wat het meisje voor hem vertaald. Oke, zo kunnen we ook praten! Een paar keer neem ik een foto van ons groepje, maar hij kijkt naar de grond...
Ik neem mezelf voor dat ik hem aan het lachen ga krijgen en n poging onderneem om direct met m te communiceren, hoe dan ook. En Philia zou Philia niet zijn als dat niet lukte.... En hij geeft zelfs nog een toegift ook!
Aan het lachen krijgen is niet zo moeilijk. Behulpzaam en gemanierd als hij is, waarschuwt hij voor aangebrand vlees. Ik maak hem duidelijk dat ik het zwarte er wel vanaf snijd, waarop hij mij de meest zwarte geeft....en ik hem vervolgens lachend meedeel dat hij mij wel de allerslechtste toekent...
Het is ijs is gebroken. Lieverlee, al is het in kleine stapjes, komt ie los. HIj ontdekt dat ie met 3 woorden veel aan mij kan vragen! I like...., you like....? Geweldig!! zO simpel kan het zijn!! En op die manier vraagt ie uiteindelijk van alles en nog wat. Van eten tot muziek, van sport tot school. Wat een creativeling! Ik ben er blij mee: ten eerste praat ie, ten tweede lacht ie, ten derde durft ie en ten vierde blijkt het een hele lieve, gastvrije weliswaar onzekere jongen te zijn. En heel anders dan begin deze week. We delen ons eten, wat hij niet lust van zijn sjasliks geeft ie aan mij en vv en dat allemeaal met weinig woorden.
Zijn toegift doet me helemaal verbazen!! Als eerste wil ie, al kijkend in de lens, op de foto en ten tweede verrast ie me bij het opruimen. Als dank voor deze avond komen de meiden ons bedanken met een knuffel/hug een een 'goodnight, sleep well'. De jongens doen dat 'natuurlijk' op die leeftijd iets gereserveerder cq met iets meer schaamtegevoel. Eerlijk gezegd verwacht ik van Andrew niets, Hij doet dit niet, zoals ik m in de afgelopen 1,5 week heb gezien en ervaren. OOk goed natuurlijk, je moet vooral niets tegen je zin doen. Maar ineens staat ie voor me, en voordat ik mijn hand naar m uit wil steken, heb ik al twee armen om me heen, hoor ik ' thank you, goodnight' en weg is ie....letterlijk verdwenen in de duisternis....
Wat zal dat een overwinning voor m zijn geweest!!
Dat zijn hier de krenten in de pap: wetend dat je dit gaat doen, niet om ze te helpen, maar om dat stukje van jezelf met ze te delen, al is het maar als voorbeeld....en dat wat je terugkrijgt is allemaal onverwacht en onvoorspelbaar....en ZO mooi!!!
Vanuit mijn verhalen kan ik me voorstellen dat het voor jullie lijkt dat het allemaal fantastisch is en alleen maar leuk... HEt is hier fantastisch, dat zeker. Maar het zijn zeker niet alleen maar leuke dingen die ik meemaak. Ik schrijf niet veel over de dingen die me raken of die schrijnend zijn....bewust heb ik daarvoor gekozen. Voor mezelf, omdat het leuker is om het van de zonnige kant te zien / beschrijven en omdat het leuker is om dat te lezen...
Maar er is hier zeker schaduw, wat ik jullie toch niet wilt onthouden.
Als ik hier iemand ontmoet, mee speel, mee praat, mee lach of what ever.... Begint het vaak met het uitwisselen van naam. Daarna volgen er wat standaard vragen van hun kant, wat ze hebben geleerd op school. En gewoontegetrouw stel je dezelfde vragen terug.....
HOe oude ben je? Uit welkland kom je? Hoe lang blijf je hier....? Heb je een vriend? Heb je familie....? Waar bestaat die familie uit....? Wat doen je ouders....? Je begrijpt.... bij sommige vragen stokt je adem om dezelfde vraag terug te stellen, want je weet: dit zijn kinderen met een ongeordende rugzak die zwaarder is beladen dan hun gemiddelde leeftijdsgenoten...
JE wilt ze niet kwetsen, niet onnodig 'lastig vallen' met vragen waarvan je weet dat de wonden open kunnen zijn.... Moeilijk...
Iedereen heeft hier een story, niet iedereen is wees, het meerendeel niet, maar iedereen is hier wel om neen schrijdende reden terechtgekomen....dat staat vast.
Veelal om redenen die in de westerse maatschappij nauwelijks voorkomen, die voor mij, tot voor 2 weken geleden, nooit in mijn gedachten zijn opgekomen om daarvoor afscheid te nemen van je kind....
Maar ik ken de situatie van de ouders niet, althans ik heb nooit onder die omstandigheden geleefd waarop ik voor zo'n moeilijke beslissing heb gestaan. En wellicht hebben andere opvattingen van normen en waarden binnen de hier heersende cultuur er mee te maken. Of het feit dat hier een goed weeshuis in de buurt is, maakt misschien de drempel lager om tot een dergelijk besluit te komen....
Feit is dat deze kinderen onder bizarre en bijzondere omstandigheden hier zijn terechtgekomen.
En daar kom je, als vrijwilliger of bezoeker, achter door contact met ze te maken. Niet dat het dan ter sprake komt, dat wil je ze niet meegeven. Maar in het guesthouse ligt een map waarin van alle kinderen een beknopte omschrijving staat van karakter, hoe ze het op school doen en hoe en wanneer ze hier zijn terechtgekomen. Many different reasons....
Wat ik je wel kan vertellen is dat lezen in dat boek je niet vrolijk maakt. Het is realiteit, het is die kids ECHT overkomen...Dat is de reden waarom ze hier zijn.
En zodra je met iemand contact hebt, hebt gelachen, hebt gespeeld, gesproken, soms alleen handen en voeten werk vanwege de taal, word je benieuwd hoe ZO iemand nou hier terecht gekomen is....
En dus trek je de map op je schoot, begin je te bladeren 'en te lezen...
Zo ook met Dan, over wie ik al schreef. Dan is leuk, schattig, een entertainer. Hij houdt van 'visitors' omdat ze hem graag mogen om zijn schattige lieve en aanhankelijke houding/gedrag. Maar er zijn nog twee andere gevallen die ik nooit van mijn leven meer ga vergeten.
Een meisje van een 10 jaar. Ze is open, lief, een knuffelaar, vrolijk, sociaal errug goed (!), makkelijk in de omgang, vriendelijk. Ze kan goed voelen wat een ander voelt. En daarom kwam ik daar niet voor haar, maar was zij er voor mij. Ze heeft een goede basis kunnen leggen bij haar grootmoeder, waar ze tot haar 7e jaar heeft gewoond. Die goede basis vind je in haar terug. En ik heb zeker te doen met de overgang die zij als kind, zeker bewust heeft moeten doormaken....van grootmoeder naar weeshuis...
Maar ze is haar basis niet vergeten! Sterker nog: het is haar kracht. Ze stimuleert mensen ermee. Is in staat om met n klein gebaar de ander op te vrolijken en moed te geven.
En zo zat ik zaterdagmorgen (niet in mijn beste doen) een reisverslag aan jullie te schrijven. Ik was moe, vroeg op gestaan wat niet mijn favoriet is. Leuk hoor allemaal, houd me ten goede. Maar sinds 2005 is mijn verwerkingstijd en - manier niet meer zoals voor die tijd. Noem het 'vertraagd' maar de beleving van dingen heeft mijn leven er zeker door verrijkt!! Dus elk nadeel heeft zo zijn voordeel ;-) en als ik mijn leven over mocht doen, zou ik zeker kiezen voor degene die/wie ik nu ben! Momenteel genieten jullie er ook van mee ;-)
Ik zit dus vermoeid, lichte hoofdpijn en een dikke keel van een ritje achter op de pickup, achter de laptop buiten aan tafel. En ineens uit het niets voel ik twee warme handen aan de zijkant van mijn bovenarmen die zachtjes, via mijn schouders, over mijn rug glijden om vervolgens aan de voorkant op mijn buik ineen gestrengeld te worden. Tegelijkertijd beland er een wang op mijn rug en hoor ik: 'hello Philia, how are you today?'
Need I see more....?
love, tenderness, a good heart...it's all you feel!! Dit vergeet je toch de rest van je leven niet meer?
En dat, gekregen van een meisje die, als baby onthecht is van haar ouders en na 7 jaar van haar oma....WOW!! Het is met geen pen te beschrijven wat er dan door je heen gaat. This is meaning of life.
En dan Andrew. HIj is een van de oudste hier.16,5 jaar. Qua uiterlijk lijkt hij hier de oudste, is al goed op weg om op een echte (alsof er ook onechte bestaan...) man te lijken, geen kind meer.
HIj is stil en teruggetrokken,, houdt niet van school en spreekt daardoor niet goed engels. Hij is verlegen, wat zijn engels (en daarmee contact) ook in de weg staat. HIj is voor zijn leetijd, en als Thai, een knappe jongen. HIj is welgemanierd, maar sociaal...ik weet het niet. Als iedereen na het eten speelt oid, zit hij alleen onder een boom. Ik ben al een keer eerder bij m gaan zitten, maar hij doet verwoedde pogingen om het gesprek af te kappen en door te lezen in zijn boek...
Toch heeft ie iets waardoor ik zondagavond tijdens de bbq, weer een poging onderneem. HIj zit samen met een meisje en een andere jongen te bbq-en. Ik ga bij hen zitten en praat met het meisje en de andere jongen. Stel Andrew af en toe vragen, wat het meisje voor hem vertaald. Oke, zo kunnen we ook praten! Een paar keer neem ik een foto van ons groepje, maar hij kijkt naar de grond...
Ik neem mezelf voor dat ik hem aan het lachen ga krijgen en n poging onderneem om direct met m te communiceren, hoe dan ook. En Philia zou Philia niet zijn als dat niet lukte.... En hij geeft zelfs nog een toegift ook!
Aan het lachen krijgen is niet zo moeilijk. Behulpzaam en gemanierd als hij is, waarschuwt hij voor aangebrand vlees. Ik maak hem duidelijk dat ik het zwarte er wel vanaf snijd, waarop hij mij de meest zwarte geeft....en ik hem vervolgens lachend meedeel dat hij mij wel de allerslechtste toekent...
Het is ijs is gebroken. Lieverlee, al is het in kleine stapjes, komt ie los. HIj ontdekt dat ie met 3 woorden veel aan mij kan vragen! I like...., you like....? Geweldig!! zO simpel kan het zijn!! En op die manier vraagt ie uiteindelijk van alles en nog wat. Van eten tot muziek, van sport tot school. Wat een creativeling! Ik ben er blij mee: ten eerste praat ie, ten tweede lacht ie, ten derde durft ie en ten vierde blijkt het een hele lieve, gastvrije weliswaar onzekere jongen te zijn. En heel anders dan begin deze week. We delen ons eten, wat hij niet lust van zijn sjasliks geeft ie aan mij en vv en dat allemeaal met weinig woorden.
Zijn toegift doet me helemaal verbazen!! Als eerste wil ie, al kijkend in de lens, op de foto en ten tweede verrast ie me bij het opruimen. Als dank voor deze avond komen de meiden ons bedanken met een knuffel/hug een een 'goodnight, sleep well'. De jongens doen dat 'natuurlijk' op die leeftijd iets gereserveerder cq met iets meer schaamtegevoel. Eerlijk gezegd verwacht ik van Andrew niets, Hij doet dit niet, zoals ik m in de afgelopen 1,5 week heb gezien en ervaren. OOk goed natuurlijk, je moet vooral niets tegen je zin doen. Maar ineens staat ie voor me, en voordat ik mijn hand naar m uit wil steken, heb ik al twee armen om me heen, hoor ik ' thank you, goodnight' en weg is ie....letterlijk verdwenen in de duisternis....
Wat zal dat een overwinning voor m zijn geweest!!
Dat zijn hier de krenten in de pap: wetend dat je dit gaat doen, niet om ze te helpen, maar om dat stukje van jezelf met ze te delen, al is het maar als voorbeeld....en dat wat je terugkrijgt is allemaal onverwacht en onvoorspelbaar....en ZO mooi!!!
-
22 Februari 2012 - 14:36
Peggy:
Ja Philia, achter elk gezichtje gaat een heel eigen wereld schuil.Een wereld waar het verhaal niet zo gelijk zichtbaar is...... Daar waar je nu bent, maar zeker ook hier in Nederland. Hierbij stilstaan, dat niet alles altijd zo is als het lijkt, is in mijn optiek een van de meest belangrijke dingen in het leven. Ik verbaas mij vaak over de snelheid waarmee mensen hun oordeel klaarhebben. Soms zo ongenuanceerd.. ik kan daar verdrietig om worden....
-
22 Februari 2012 - 14:39
Marjon:
Mooi en boeiend verhaal Phil! Ben erg benieuwd naar de foto van jou met Andrew! -
22 Februari 2012 - 14:50
Philia Hoogstad:
Staat niet op mn mob Mar en alleen die kan ik uploaden. JE zal nog ff geduld moeten hebben...
@ Peggy: I agree!!! Zelf aan den lijve ondervonden en wat doet dat zeer! Bedankt voor je ondersteunende reactie! -
22 Februari 2012 - 15:02
Annette:
Voor zoiets heb je een mooie Engelse (Australische) afkorting: TLC ofwel tender loving care. Je geeft het, maar je krijgt het met rente terug. Je denkt in eerste instantie dat vrijwilligerswerk daar aandacht geven is. Maar dat je ook wat (en zoveel!) terugkrijgt ... Fijn dat je dit met ons wil delen! -
22 Februari 2012 - 19:04
Mirjam:
mooi verhaal Phiel!
xxx -
22 Februari 2012 - 20:13
Marianne:
Prachtig verhaal, Philia. Ben er helemaal stil en rustig van geworden. -
22 Februari 2012 - 22:53
Madelon:
…………………………………………………poeh………………………wauw…………I feel you woman……………………snif…………………zucht…………
-
23 Februari 2012 - 07:47
Sylvia:
Ik reageer met vertraging Philia!
Ik heb de foto van de insecten gezien. Nou dat kan ik nog hebben Ik zag laatst een reportage op de televisie en daar bakte een vrouw super grote spinnen. Ze waste de spinnen eerst af in een bakje water. Dan gingen ze levend in het het beslag... beetje bloem erop en dan levend de frituurpan in en dan happen maar,mmmm. Maar die foto van die slang,ohhhhhh afschuwelijk! Hij leek mij dood! Maar zie je dan steeds slangen Philia? Nou dan wil ik niet naar Thailand,dat is zeker en vast.brrrrrrrrrrr -
23 Februari 2012 - 07:49
Sylvia :
zoals je begreep mijn commentaar hoort bij een ander verslag dan bovenstaande........... -
24 Februari 2012 - 09:16
Lia:
Ik voel alles wat je schrijft. Prachtig beschreven. En het raakt me. Dit soort contact met een ander waar dan ook op de wereld, dichtbij of ver weg is de essentie van wat het leven mooi maakt. Toch?
Bedankt!
-
24 Februari 2012 - 09:36
@ie:
Prachtig om al je verhalen te lezen, ik heb ze steeds gevolgd maar me niet de tijd gegund om te reageren, diep respect wat je allemaal mee maakt en hoe je het naar ons toe verwoord, zit nu zelfs een minuut roerloos achter de laptop me af te vragen wat al dat belangrijke wat ik vandaag nog moet voor zin heeft. Weet je wat, reageren, laptop uit een bakkie koffie favoriete muziek op (toch alleen thuis) en w8en tot het tijd is om naar je werk te gaan. Tnks voor de spirit xjes tot woensdag.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
